مقایسه اثر ناپروکسن و پردنیزولون در درمان سندرم تونل کارپ خفیف تا متوسط

زمینه و هدف: سندرم تونل کارپ به گیر افتادن عصب میانی در تونل کارپ مچ گفته می شود.نشانه های این سندرم شامل گزگز ،مورمور،ضعف یا درد در مچ و انگشتان می باشد.درمان های این سندرم شامل استراحت،اجتناب از فعالیت های تکراری،اسپلینت،دارو های ضد التهاب غیر استروئیدی،تزریق استروئید در مفصل و جراحی می باشد.هدف این مطالعه مقایسه اثر پردنیزولون خوراکی و ناپروکسن(از داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی) در درمان سندرم تونل کارپ خفیف تا متوسط بود. روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بود که 44 بیمار که دچار سندرم تونل کارپ خفیف تا متوسط به دو گروه تقسیم به طور تصادفی شدند:گروه اول(22 نفر) که 1000 میلی گرم ناپروکسن روزانه به مدت 4 هفته و گروه دوم(22 نفر) که پردنیزولون خوراکی روزانه 20 میلی گرم به مدت 2 هفته و سپس 10 میلی گرم روزانه به مدت 2 هفته بعدی دریافت کردند. سه بیمار از گروه دوم در مدت درمان از ادامه همکاری منصرف شدند.ارزیابی نتایج درمان 2 ماه بعد از اتمام درمان انجام شد.   داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. برای توصیف داده ها از جداول توزیع فراوانی و برای تحلیل داده ها از آزمون کای مربع استفاده شد. یافته ها: 36 نفر ( 87.8 % ) از بیماران مذکر و بقیه مونث بودند.بررسی الکترودیاگنوستیک در شروع درمان  در 16 دست طبیعی،در 19 دست سندرم تونل کارپ خفیف و در 47 دست سندرم تونل کارپ متوسط بود.کاهش نشانه های سندرم تونل کارپ در گروه دریافت کننده پردنیزولون  به طور معنادار بیشتر از گرو دریافت کننده ناپروکسن بود. در گروه دریافت کننده ناپروکسن،15 دست (34.1%) بهبود و در گروه پردنیزولون 22 دست (57.9%) بهبودی مشاهده گردید که تفاوت معنی داری وجود داشت. نتیجه گیری: آثار درمانی،تسکین نشانه ها و کاهش شدت مرحله سندرم تونل کارپ در بیمارانی که پردنیزولون دریافت کرده بودند در مقایسه با دریافت کنندگان ناپروکسن به طور معناداری بیشتر بود.عوارض در دو گروه اختلاف معنی داری نداشتند. این یافته ها با اکثر مطالعات مشایه همخوانی داشته است.